Na een psychotische crisis belandt Micha Hamel in 2009 in de psychiatrische kliniek. In een doorlopend verhaal van honderd-en-een gedichten bericht hij van het slepende leven aldaar, in de tussenwereld waar zijn hersenen defect zijn en de diagnose nog niet is gesteld. Achter gesloten deuren kleit hij een vaas, kijkt voetbal, eet soep, oefent een glimlach, schrijft een brief naar zijn kinderen en boswandelt met zijn lotgenoten. Op de weg naar zijn herstel vergezellen hem op onverwachte momenten een paard, een leeuw en een makreel. Kwetsbaar, bevreemdend, moedig en vol gitzwarte humor worstelt de dichter zich een weg naar de uitgang.
