Nadat Freek na de bevrijding als vijfjarig jongetje getuige is geweest van het kaalscheren van de zogenaamde moffenhoeren, een gebeurtenis die diepe indruk op hem heeft gemaakt, blijven drie vragen zijn leven beheersen: waren deze vrouwen te lichtzinnig met hun lichaam omgesprongen, lag de schuld bij de wellust van mannen of was het de liefde die hen had gedreven? En mag je daar dan wel zo hard over oordelen? Seks wordt daarmee voor hem een beladen gegeven. Na drie gestrande huwelijken dwingt de ontmoeting met, de in zijn ogen vrijgevochten, Lotte hem een antwoord te vinden op dit dilemma omdat het zijn diepe liefde voor haar in de weg staat. In een tweede verhaallijn vertelt Lotte over de fase waarin Freek wordt getroffen door alzheimer. Als mantelzorger wordt ze stap voor stap meegevoerd naar een kinderwereld in een volwassen geest. Een wereld die haar ontroert, op haar lachspieren werkt, intens treurig maakt en haar uitnodigt onvoorwaardelijk te leren liefhebben. Uiteindelijk lijkt alzheimer het verlossende antwoord te brengen als de bibliotheek in Freeks hoofd verdwijnt en de moralist in hem sterft. ‘En Freek, wat blijft als belangrijkste over in deze fase van je leven?’ Hij kijkt me aan. ‘Dat we hier staan.’ Zo simpel is het. Wat een bibliotheek aan boeken over stil zijn vanbinnen en leven in het Nu niet bij hem heeft kunnen bewerkstelligen, lukt alzheimer wel. ‘In het Nu?’ ‘Ja, nu. Voor mij is het voltooidheden. Dat maakt me blij.’ Augusta Verburg (1951) schreef een elf al kinder- en jeugdboeken, twee titels voor volwassenen, columns, korte verhalen en filmscripts. Naast schrijven begeleidde ze tot voor kort organisatietransformatie trajecten met als specialiteit persoonlijke ontwikkeling.