Een moegestreden ridder in bijna versleten uitrusting. Zijn zwaard en schild staan aan de kant in de hoop dat hij het nooit meer moet gebruiken; maar toch niet te ver weg,… je weet maar nooit in deze wereld. Het gevecht vanuit polarisatie wordt uitgevochten in het dal, aan de rivier van het zuivere water. Het bloed van een waanzinnige, vernietigende strijd bezoedelt het bezielde water van wijsheid en gezond verstand. De doorleefde Krijger aanschouwt het vanuit de hoogte. Ook hij heeft in het dal gestreden. Hij heeft geleerd dat geen enkele confrontatie vrede heeft gebracht maar enkel lijden. Hij werd zelf een slachtoffer van macht en misbruik waarbij hij werd gedwongen kant te kiezen. Dat wil hij niet langer. Hij doorziet het. Hij heeft geleerd om naar zijn hart te luisteren. Het pad van hartgedragen krijgerschap is een pad van onbevreesdheid en gelijkmoedigheid, van zowel daadkrachtig als liefdevol zijn. Die eigenschappen worden steeds meer weggevaagd in een maatschappelijke laag van ‘alles moet op een zachte manier’ gebeuren. Krijgerschap heeft in dit verband niets te maken met oorlog voeren. Het zwaard is een verlengstuk van de innerlijken hartgedragen kracht van de Krijger.