Dag, lieve Ben. Morgen vertrek ik naar Kaapstad. Met het vliegtuig. Ik wilde zo graag dat je met me meeging. Maar je wilde niet, weet je nog? Ik had geboekt voor een rondreis in de meivakantie. De eerste corona-lockdown gooide roet in het eten en jij was wat blij dat we niet gingen. Later, toen Jesse je vertelde dat je juist wel moest gaan want ‘wij zijn daar geboren dus kennen we de weg’, wilde je wel. Nu zul je nooit meer mee kunnen. Er staat me wat te doen daar, al weet ik niet wat. Ik ken de weg niet maar dat maakt niet uit want jij bent bij me en jij wijst me de weg.Ben bij me beschrijft de rauwe werkelijkheid van overleven na de dood van een enig kind. Yolanda van Norden schrijft recht vanuit haar hart; over het verdriet en de radeloze paniek die als golven over haar heen spoelen. Liefdevol beschrijft ze herinneringen aan haar zoon die soms verlichting brengen en soms de pijn alleen maar aanwakkeren. Tijdens een indrukwekkende reis naar Zuid-Afrika, Bens geboorteland, op de plek waar ze haar zoon voor het eerst vasthield, leert ze hoe ze Ben bij zich kan houden én langzaam weer terug kan keren naar het ‘normale’ leven. Een leven dat voor haar nooit meer hetzelfde zal zijn.