Een zilveren uierprikker, twee Delftsblauwe tegeltjes, drie mottige knuffelberen. Na het
overlijden van hun moeder moeten Gerbrand Bakker en zijn broers en zus het ouderlijk
huis leegruimen en de boedel verdelen. Hoe maak je zo’n verdeling? Welke verhalen schuilen
er achter al die voorwerpen, en waarom staan die verhalen soms haaks op elkaar? Of
moet je de ‘emotionele waarde’ wegdenken en de dingen gewoon ding laten zijn?
Over sommige objecten wordt flink gedebatteerd. Niet alleen over de kostbare gevallen;
ook een paar doosjes paracetamol kunnen plots tot hevige discussie leiden. Soms moet een
loting het pleit beslechten. Maar uiteindelijk komen de zes nabestaanden er altijd uit in
goede harmonie, misschien omdat de woorden van hun moeder nog altijd nagalmen: ‘Wie
ruzie maakt, krijgt niks!’
Bakker classificeert de spullen die hij uitkiest en herinnert zich aan de hand van een
stapeltje agenda’s de laatste jaren van moeders leven. En dan doemt onvermijdelijk de
vraag op: wat moeten zíj nu met die spullen, met de Friese staartklok en oma’s ezeltje?
