‘Ze huilt.
Maar dit is nog niks.
Ik start de kettingzaag. Het onmogelijke gebeurt. Haar ogen blijken nog verder open te kunnen. Ik zal haar redden. Alleen niet op een manier die ze zelf ooit bedacht zou hebben.
Terwijl ik de kettingzaag dreigend omhoog, en richting haar gezicht beweeg, knijp ik een paar keer kort achter elkaar in de gashandel. Hoewel ik weet dat het zinloos is - ze kan het immers niet navertellen - maak ik de beweging iedere keer weer. Gewoon omdat het van mij verwacht wordt. Feitelijk kan ik het ook niet helpen dat ik ben wie ik ben en dat ik doe wat ik doe. Het zwaaien met de ronkende kettingzaag hoort erbij omdat het erbij hoort.
Wat als je leeft in een wereld waarin niets is wat het lijkt..? Wat als je de kans krijgt om mee te doen..?
Seriemoordenaars zijn nou eenmaal beesten’ Hiërofant gaat over nep-nieuws, over draconische regels en verordeningen. Over gestoord amusement en over de mensen die er op toezien dat de collectieve angst en verwarring een aanhoudende invloed zullen blijven op een samenleving in verval.
