We moeten verdriet een plaats geven. Zegt men. Het zou onderdeel uitmaken van een traject dat we moeten doorlopen om het verdriet te omarmen of net los te laten. Zegt men. Maar men zegt zoveel, zeker over verdriet. Wat als niet wij maar verdriet ons een plaats geeft? Als verdriet echt verdriet is, is het overal en altijd in je leven aanwezig en ligt het als een dekentje om je heen. Verdriet zit bij je aan tafel. Het is de tafel waaraan je eet. Verdriet hoort bij het leven van de diersoort genaamd mens. Immers, ons leven begint en eindigt met gehuil en verdriet. Dat hoeft niet per definitie kommer en kwel te zijn. Maar het is er wel, dat verdriet. Wat als we verdriet, verdriet laten zijn, in zijn onpeilbare diepte of woeste en onoplosbare gedaantes? Wat zou het betekenen dat we niet van ons verdriet willen afraken, maar leren zoeken naar antwoorden op het draagbaar maken van de blijvende aanwezigheid van verdriet in ons lijf en leden?
Ignaas Devisch is hoogleraar medische filosofie en ethiek. Hij is ook columnist en auteur en is als filosoof zowel academisch gericht als betrokken op het publieke debat. Hij schreef het beginessay van deze reeks.
Ik heb een vraag over het boek:
‘Een kleine filosofie van grote emoties: Verdriet - Devisch, Ignaas’.
Vul het onderstaande formulier in.
We zullen zo spoedig mogelijk antwoorden.
