Rond 1950 woonden langs de hele rechteroever van de Saramaccarivier nog mensen van verschillende afkomst, die allemaal hun eigen religie en gewoonten hadden. Creolen, Hindostanen en Javanen vormden de meerderheid. Het middel van bestaan was rijstbouw. Het gebied lag geïsoleerd. Er was geen elektriciteit en geen stromend water. De mensen waren op elkaar aangewezen en hadden een hechte band. Men schoot elkaar te hulp als dat nodig was, bijvoorbeeld als de rivierdijk het had begeven of als de oogst was mislukt door teveel of juist te weinig regen, ziekten of ongedierte. Het was echter niet alleen kommer en kwel. Bij bijzondere gebeurtenissen, zoals geboorten en huwelijken, vierde men graag gezamenlijk feest. Die oude samenlevingsvorm is definitief verdwenen. In dit boek wordt via korte verhalen iets van de ‘couleur locale’ van destijds opgeroepen, zodat men een idee krijgt van hoe het was. Bish Ganga is in 1948 geboren aan de rechteroever van de Saramaccarivier. Hij heeft Spaanse taal- en letterkunde gestudeerd en heeft in verschillende branches gewerkt. Hij is nu met pensioen. Dit is zijn tweede boek. Zijn eerste boek is getiteld Lalbahadoer, een fatale liefde.