In de delen 1 (Eenzaamheid) en 2 (Schaamte) toont het hoofdpersonage Tony zich van een deemoedige, brave, misschien zelfs laffe kant, terwijl in die twee delen ook geprobeerd is duidelijk te maken, dat Tony zijn ‘verdomde’ meisjesliefde nooit in praktijk heeft gebracht (behoudens een enkele misstap – jaren tachtig, vorige eeuw, zie deel 2). In dit deel 3 echter wil hij eens duidelijk voor zichzelf – als non-dader – opkomen: hij overweegt zelfs een wraakactie (het plegen van een heuse aanslag) in een ultieme poging aandacht te vragen voor zijn problematiek. Het valt ook niet mee om je draai te vinden te midden van een samenleving die zowel massaal als agressief jouw pedo-/hebefiele gevoelens afwijst. Daarbij gaat het allang niet meer om het verschil tussen gevoel en gedrag: iemand die zulke gevoelens heeft, is gewoon fout, ziek, gestoord (vindt Tony zelf eigenlijk ook) en moet worden opgeknoopt aan de hoogste boom (daar heeft hij dan weer bezwaar tegen). En dat niet alleen: in dit derde deel krijgt ook een aantal van Tony’s masturbatie-fantasieën een podium (want alleen op die manier kan – en wil! – hij zijn seksuele energie wat ontlading geven). Die fantasieën zijn verwerkt in een apart verhaal onder de titel Kinderpikanterieën. De 7 hoofdstukken daarvan zijn verspreid (de volgorde is zorgvuldig gekozen) in dit deel 3 opgenomen. Nog wel een waarschuwing, speciaal voor de (fanatiek) christelijken onder de lezers: Tony ziet opvallend veel overeenkomsten tussen zichzelf en Jezus (niet in de laatste plaats vanwege beider voorliefde voor kinderen), en acht het niet uitgesloten dat hij een reïncarnatie is van die J.C. te N. met een speciale opdracht. Maar… passen wraak en geweld eigenlijk wel bij iemand als Tony?