Deze raadselachtig indringende gedichten, die ontroering combineren met surrealisme en verontrusting met herkenning, eisen een bijzondere plaats op in het oeuvre van de altijd verrassende Gerry van der Linden: als een muzikale en even geestige als melancholieke spiegel van de tijd waarin wij leven. Vaak zorg ik voor vijandige liefderaak verward in een warboel geliefdenvan wie ik blijf houden loslaten is niet mijn sterkste zijdeook is er veel angstaanjagende ruimtevoor schmieren onder het firmament gelukkig heb ik een bezigheiddie niets van doen heeft met knusse geborgenheidof zinnig commentaar geven op een pandemie pas als ik de wang aanraak van een pasgeboreneof de hand vasthoud van een stervendevind ik mij de moeite waard dichten is aan mijzelf verleende gratie.
Ik heb een vraag over het boek: ‘Niemand blijft het langst - Linden, Gerry van der’.
Vul het onderstaande formulier in.
We zullen zo spoedig mogelijk antwoorden.
