Leon ziet als kind zijn oppas een val maken waardoor zij zwaar gehandicapt raakt. Hij niet schuldig aan haar ongeluk, maar voelt zich wel verantwoordelijk voor haar, maar wat betekent Elsie voor hem? Leon bezoekt zijn vroegere oppas Elsie trouw elke zaterdag na haar noodlottige val. Aanvankelijk omdat dat moet van zijn moeder, maar later omdat er tussen deze twee beschadigde en zwijgende mensen iets ontstaat: een verhouding van wederzijdse afhankelijkheid. Hij is de enige die zij toelaat, zij is de enige aan wie hij zich ooit emotioneel heeft kunnen binden. Leon is misschien niet schuldig, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor Elsies toestand. En dat verantwoordelijkheidsgevoel gaat ver, wellicht te ver. ‘De man die haast had is een kleine roman met veel elementen. Vantoortelboom lijkt met de ruimtetijd te spelen: in deze kleine ruimte zitten, zeer compact, enorme onderwerpen op elkaar gepakt: de tijd, de dood, trauma, depressie, liefde, vriendschap. Zo veel bij elkaar dat het in deze ruimte de dichtheid van een zwart gat moet hebben. Zo donker kan het boek soms ook zijn, maar zo zwaar zeker niet. Daar zorgt Vantoortelbooms heldere, compacte stijl wel voor, waarin elk onderwerp precies genoeg aandacht krijgt.’ – Tzum Tzum.nl ‘De man die haast had is een bijzonder pakkende roman, een boek voor fijnproevers en ongetwijfeld Vantoortelbooms beste tot nu toe. Het is ook een roman die moest geschreven worden, merk je, een boek waarin de auteur iets van zichzelf kwijt wilde.’ – ***** Knack Knack ‘Vantoortelboom weet hoe je kunt volharden in een roerloos bestaan. (…) Dat de tekening van zo’n bestaan geen futloos proza heeft opgeleverd is te danken aan Vantoortelboom, want hij is een van die weinige schrijvers die juist onder zulk soort roerloze omstandigheden floreert.’ – NRC Handelsblad NRC Handelsblad ‘Prachtige miniatuurtjes van scènes. (…) Een donker, dreigend universum, dat ons doet terugverlangen naar een simpeler tijd.’ – HUMO Humo ‘De man die haast had vertelt een melancholisch verhaal waarvan de kern pas doodringt na de laatste zin, die als het ware de cirkel rondmaakt. (…) Vantoortelbooms derde roman is een mooi stukje proza met een prachtige titel en een filosofische insteek.’ – **** Boekenkrant Boekenkrant ‘De zinnen van Jan Vantoortelboom zijn kort, sterk, gevuld met dynamiet. De uitgeklede schrijfstijl maakt dat de spanning voortdurend aanwezig is.’ – Reformatorisch Dagblad Reformatorisch Dagblad ‘Met brede stroken schildert [Vantoortelboom] een portret van een overwegend eenzaam, zwijgzaam leven. (…) Leons levenslange obsessie met tijd, met onvermijdelijk verval, is tegelijk emotioneel en intellectueel, beredeneerd en diep doorvoeld. Het maakt De man die haast had tot een bedrieglijk boek: spannend en toegankelijk, met een diep tragische lading.’ – Het Parool Parool ‘De auteur, een begenadigd stilist, excelleert in het portretteren van introverte, getormenteerde jongemannen. Ook Leon, uit zijn nieuwste, past daarbij. (…) Als er prijzen gegeven zouden worden voor fraaie beginzinnen zou Jan Vantoortelboom kans maken. Ook nu weer: “Al zolang hij zich kon herinneren, voelde Leon meer dan hij liet zien”, schrijft hij, waarmee hij direct een indringende toon zet.’ – De Telegraaf Telegraaf